 |
| Heilög María Maravillas af Jesú |
Heilög María Maravillas af Jesú (1891–1974) var ein af þeim sem lögðu sig mest fram um endurnýjun Karmelreglunnar á 20. öld. Líf hennar einkenndist af djúpri bæn, iðrun, hógværð og óbilandi trú á að Guð væri allt. Hún stofnaði eða endurreisti fjölda klaustra og leiddi kynslóð eftir kynslóð systra inn í hið hreina hjarta Karmels: lífið í innri samveru við Guð.
Æviágrip
Heilög María af Jesús — síðar María Maravillas af Jesú — fæddist í Madrid 4. nóvember 1891 inn í djúptrúaða fjölskyldu af fornum og virtum aðalsættum Spánar þar sem samfélagsleg staða, menntun og kristin trú fléttuðust saman. Þetta umhverfi mótaði uppeldi hennar bæði menningarlega og trúarlega. Hún var skírð María de las Maravillas Pidal y Chico de Guzmán. Faðir hennar, Luis Pidal y Mon, var markgreifinn af Pidal, háttsettur stjórnmálamaður og ráðherra á Spáni, og móðir hennar, Cristina Chico de Guzmán y Muñoz, kom úr ætt með kastilísk og andalúsísk tengsl. Þrátt fyrir að hafa alist upp við velmegun og virðingu aðalsins, leitaði hugur hennar frá unga aldri hins einfalda og hógværa lífs. Hún leit á allt sem hún fékk í vöggugjöf sem ábyrgð frekar en forréttindi, og þegar Guð kallaði hana til klausturlífs fagnaði hún því að verða „fátæk fyrir Krist“ og lifa eingöngu af náð hans.
Árið 1919 fékk hún sterka köllun til að ganga í Karmelregluna. Hún gerðist umsækjandi í kláustrinu El Escorial og hóf þar hið stranga og gleðiríka líf Karmels. Þar blómstraði hún í bænalífinu; systurnar lýstu henni síðar sem „fagnaðarboðbera krossins“ og „systur sem lifði stöðugt í návist hins ósýnilega Guðs“.
Náðargjöf hennar var ekki aðeins inn á við. Guð leiddi hana inn í víðtækt þjónustuverkefni innan reglunnar sem var ekki sýnilegt á yfirborðinu: hún átti eftir að verða einn af helstu stofnendum klaustra Karmels á Spáni á 20. öld. Árið 1924 stofnaði hún Karmelklaustrið Cerro de los Ángeles, sem síðar varð móðurklaustur margra annarra. Í samtals fjörutíu ár átti hún þátt í stofnun og endurreisn fjölda klaustra, þar á meðal í Madrid, Toledo og raunar víðar — jafnvel á Indlandi.
Á ævi sinni þurfti hún þó að þola mótlæti. Á Spáni geisaði borgarastyrjöld á 4. áratug síðustu aldar og ofsóknir gegn trúuðu fólki voru miklar. Móðir Maravillas sýndi hugrekki og staðfestu. Hún bar með sér frið sem smitaði út frá sér. Hún lést 11. desember 1974, róleg eins og hún lifði, í klaustrinu La Aldehuela. Á dánarbeði hennar bærðust síðustu orðin sem lýstu lífi hennar svo vel: „Allt fyrir Jesú… allt fyrir Jesú.“
Samfélagslegur bakgrunnur á Spáni á tíð heilagrar Maríu Maravillas
Starf heilagrar Maríu Maravillas af Jesú verður skýrara þegar það er sett inn í það uppbrots- og umbreytingaskeið sem einkenndi Spán frá því að borgarastyrjöldin hófst árið 1936 og fram á áttunda áratug 20. aldar. Þegar stríðinu lauk árið 1939 lá samfélagið í rúst og andlegt landslag var brotakennt, bæði vegna sárra innbyrðis átaka og vegna þeirrar ógnar sem trúarlegar stofnanir höfðu orðið fyrir á svæðum lýðræðissinna. Þar höfðu mörg klaustur verið brennd, prestar og nunnur drepin, og trúarlíf á köflum bannað. Þessi reynsla skildi eftir sig djúp spor í þjóðarsálinni og mótaði hvernig fólk skynjaði þörfina fyrir helga staði og endurnýjað andlegt líf.
Þegar Francisco Franco tók við völdum varð kirkjan á margan hátt vernduð og fékk á ný rými í samfélaginu. Stjórnin leit á kaþólsku kirkjuna sem siðferðislega stoð samfélagsins og lyfti henni upp sem hornsteini þess sem átti að verða endurreisn hins kaþólska Spánar. Þetta skapaði friðsælt svigrúm til að byggja klaustur aftur upp, endurreisa þau sem höfðu orðið fyrir skemmdum og opna ný þar sem þörfin var mest. Í þessu umhverfi gat María Maravillas hafið víðfeðmt trúarstarf þar sem köllun hennar til að endurvekja hið kyrrláta og bænaríka líf Karmels fékk að vaxa. Hún sá að þjóð sem hafði gengið í gegnum djúpan sársauka þráði á ný kyrrð, heilagleika og helgidóma sem gætu orðið staðir friðar, og svaraði þeirri þörf með því að stofna og endurreisa fjölda klaustra.
Samskipti kirkjunnar og Franco-stjórnarinnar voru þó aldrei einföld, jafnvel þótt þau væru friðsöm hið ytra. Í upphafi ríkti gagnkvæmt traust, því að í fersku minni voru ofsóknir borgarastyrjaldarinnar og kirkjan leitaðist við að verja líf sitt og þjónustu. Franco leitaði á hinn bóginn eftir því að byggja ríkisvaldið á hugmyndinni um heildstæða kaþólska þjóð og notaðist að nokkru leyti við kirkjuna til að styrkja eigin stöðu. Með tímanum leiddi þetta til flóknara sambands, þar sem kirkjan reyndi að halda andlegu sjálfstæði sínu og vildi ekki verða skilyrtur hluti stjórnskipulagsins. Þegar leið á stjórn Franco jókst fjarlægðin milli þeirra. Ný stefna innan kirkjunnar eftir Annað Vatíkanþingið 1962-1965 hvatti til meira sjálfstæðis, mannréttinda og samviskufrelsis, og margir prestar og biskupar fóru að gagnrýna stjórnina opinberlega. Tónninn breyttist því frá upphaflegri velvild yfir í vaxandi varfærni og stundum árekstra.
María Maravillas var alla tíð á þessum landamærum. Hún naut þess að geta unnið að stofnun og endurreisn klaustra á tímum þegar samfélagið kallaði á andlega uppbyggingu, en kaus að halda klaustrum sínum fjarri pólitík. Hún bjó með systrum sínum í þeirri kyrrð, fátækt og bæn sem einkennir Karmel og trúði að andlegt líf mætti hvorki verða tæki í höndum ríkisins né pólitískur vettvangur. Þannig gat hún nýtt sér þau tækifæri sem opnuðust eftir stríðið án þess að láta þau móta sig eða markmið sitt. Hún varð því ekki aðeins endurreisnarkona Karmels heldur líka tákn um andlegt frelsi innan kerfis sem vildi gjarnan vera henni bæði hliðhollt og verndandi.
Þetta er hinn sögulegi bakgrunnur þess að hún átti þátt í stofnun og endurreisn fjölda klaustra á Spáni á þessum fjörutíu árum. Klausturendurreisnin var hluti af víðtæku uppbyggingarstarfi lands sem leitaðist við að gróa eftir átök, og andleg köllun hennar rímaði við þörf þjóðarinnar fyrir helgi trúarinnar. Að sama skapi útskýrir þessi tíðarandi hve eðlilegt var að köllun hennar náði út fyrir Evrópu og leiddi til stofnun klausturs á Indlandi, þar sem sömu andlegu þarfir voru að vakna.
Jóhannes Páll II páfi lýsti hana virðingarverða (venerable) árið 1986, eftir að hafa staðfest hetjulegar dyggðir hennar. Fyrsta kraftaverkið sem rakið var til fyrirbænar hennar varð til þess að hún var lýst blessuð í Róm 10. maí 1998. Til þess að hún yrði tekin í tölu heilagra þurfti annað kraftaverk, sem rannsakað var í Argentínu og hlaut formlega staðfestingu í Vatíkaninu í janúar árið 2000. Læknaráð og guðfræðinefnd féllust á málið á árunum 2001–2002, og páfinn staðfesti kraftaverkið sjálfur 23. apríl 2002. Að lokum lýsti Jóhannes Páll II hana heilaga á Plaza de Colón í Madríd 4. maí 2003, við hátíðlega athöfn þar sem líf hennar og vitnisburður var hyllt af fjölda trúaðra.
Tilvitnun
„Guð einn er nóg. Þegar við höfum hann, þá þörfnumst við einskis og erum samt ríkari en áður.“
Lærdómur og íhugun
Heilög María Maravillas af Jesú er ein af skærustu stjörnum Karmels á síðari tímum. Hún minnir okkur á að þrátt fyrir tímabundnar áhyggjur og skyldur dagsins erum við fyrst og fremst kölluð til hjartans – til þess að dvelja þar sem Guð býr.
Hún kenndi systrum sínum – og kennir okkur enn – að hið innra líf er ekki flótti frá heiminum heldur dýpsta þjónusta hans. Bænin er ekki aðeins valkostur heldur sá andi sem heldur öllu saman. Krossar heimsins urðu henni ekki hindrun heldur dyr að nánari vináttu Guðs. Hún trúði því að Guð gefi þeirri sál sem treystir honum allt sem hún þarfnast: styrk, þolinmæði, gleði og einnig hugrekki til að hefja verkefni sem virðast handan mannlegrar getu.
Í heimi þar sem hraði og áreiti ræna okkur friðinum er líf hennar áminning um að Jesús kallar okkur að rótum hjartans, þar sem hann býr og talar í kyrrðinni. Í þessari kyrrð mótaðist hún – og þar verða einnig öll okkar verk til.
Bæn
Guð, þú kallaðir heilaga Maríu Maravillas af Jesú til að lifa í hljóði, bæn og þjónustu við dýrð þína. Gef þú að við lærum af trú hennar að treysta á þig í öllu, bera krossinn með friði og ganga í auðmýkt inn í hið innra líf sem leið til elsku og þjónustu.
Lát ljós hennar leiða okkur nær hjarta þínu.
Fyrir Krist, Drottin vorn. Amen.