Hinir heilögu Perpetúa og Felisítas eru meðal frægustu píslarvotta frumkirkjunnar. Þær voru ungar konur frá Karþagó í Norður-Afríku og voru teknar höndum árið 203 e.Kr. fyrir að játa kristna trú á tímum ofsókna keisarans Septimiusar Severusar. Frásögn þeirra er ein merkasta heimildin sem varðveist hefur um píslarvotta þess tíma, hluti hennar var skrifaður af Perpetúu áður en hún var tekin af lífi.
Perpetúa var ung, nýgift aðalskona og móðir ungbarns. Hún var í hópi trúbræðra sem neituðu að afneita trú sinni. Hún var sett í fangelsi ásamt Felisítas, sem var þunguð kona úr hópi trúbræðranna. Þrátt fyrir mikinn þrýsting frá fjölskyldu sinni, sérstaklega föður sínum, stóð Perpetúa stöðug í trúnni og hafnaði því að tilbiðja rómverska guði.
Í fangelsinu sá Perpetúa sýn þar sem hún sá sjálfa sig stíga upp himnastiga og mæta hirði, sem táknaði Krist. Hún skildi þetta sem tákn um sigur sinn í trúinni. Felisítas, sem var á síðustu stigum meðgöngu, fæddi barn sitt í fangelsinu aðeins nokkrum dögum áður en hún var leidd til aftöku. Samkvæmt rómverskum lögum var óheimilt að taka þungaðar konur af lífi, en eftir að hún fæddi barnið mátti lífláta hana. Hún sagði við varðmennina: "Þegar ég þjáist í fæðingu, þá þjáist ég ein; en þegar ég fer í dauðann fyrir Krist, þá mun hann þjást í mér."
Barni Felisítasar var komið fyrir hjá kristnum trúfélögum hennar, sem ólu það upp í trúnni. Þetta var í samræmi við venju frumkirkjunnar, þar sem kristna samfélagið tók að sér börn píslarvotta og annarra trúbræðra sem misstu foreldra sína.
Þær voru loks leiddar á leikvang ásamt öðrum píslarvottum þar sem þær urðu fyrir árás villidýra. Perpetúa og Felisítas voru lagðar fyrir villikýr sem réðust á þær af miklu afli. Perpetúa kastaðist til jarðar og slasaðist, en reis upp aftur og hjálpaði Felisítas á fætur. Sagt er að þær hafi staðið saman, óskelfdar, og hvatt hvor aðra áfram í trú sinni. Þrátt fyrir þessar grimmilegu aðfarir voru þær ekki þegar teknar af lífi, og því var þeim loks gert að ganga fram fyrir böðulinn.
Lærdómurinn sem hægt er að draga af lífi Perpetúu og Felisítasar er djörfungin að fylgja sannfæringu sinni þrátt fyrir andstöðu, sem og mikilvægi trúarlegs samfélags. Þær stóðu saman í trú sinni og fundu styrk í þeirri vissu að Kristur væri með þeim í þjáningunni. Þær sýna okkur að sönn trú krefst hugrekkis og staðfestu, jafnvel frammi fyrir dauðanum. Þær eru lifandi vitnisburður um að andlegur sigur er sterkari en líkamlegar þjáningar og hafa því orðið dýrlingar og fyrirmyndir kristinna manna um allan heim.
Minnisvarðar um Perpetúu og Felisítas voru reistir, og frásögn þeirra er enn lesin og þeirra er minnst í kirkjum. Saga þeirra minnir okkur á að trúin getur verið dýrkeypt en gefur einnig styrk og von í erfiðleikum. Þær standa sem tákn um staðfestu, fórnfýsi og kærleika til Guðs, sem hefur hvatt marga til að fylgja trú sinni af hugrekki og heiðarleika.
https://en.wikipedia.org/wiki/Perpetua_and_Felicity
https://en.wikipedia.org/wiki/Passion_of_Saints_Perpetua_and_Felicity