Sumir helgir menn og konur lifa lífi sem vekur undrun vegna hugrekkis, prédikunarkrafts eða afreka í þjónustu við kirkjuna. Aðrir vekja dýpri lotningu með því að lifa einföldu lífi í hlýðni við köllun Guðs. Í dag minnumst við heilags Benedikts Jóseps Labre, sem fæddist í Frakklandi árið 1748 og lést í Róm 16. apríl 1783 – þrjátíu og fimm ára að aldri, fátækur og óþekktur í augum heimsins, en vinur Krists.
Frá unglingsaldri bar Benedikt í sér sterka löngun til að helga líf sitt Guði. Hann reyndi að ganga í margar klausturreglur – meðal annars hjá Trappistum og Karthúsamunkum – en honum var ætíð hafnað. Á meðan flestir hefðu gefist upp og snúið aftur til venjulegs lífs, hélt Benedikt áfram að leita – ekki að viðurkenningu eða árangri, heldur að vegi Guðs.
Að lokum fann hann köllun sína: að verða pílagrímur án fastrar búsetu, fátæklingur án eigna, „munkur heimsins“ sem leitaði Guðs í kyrrlátri einsemd meðal mannfjöldans. Hann gekk fótgangandi milli helgra staða í Evrópu, einkum til Loreto og Rómar, og lifði af því sem aðrir gáfu honum. Þegar honum var boðin hjálp, tók hann aðeins við því nauðsynlegasta – og oft ekki einu sinni því.
Hann lifði lífi sjálfviljugrar smæðar, bað í þögn, dvaldi tíðum í kirkjum og leitaði einskis nema nándar Guðs. Hann var óhreinn og illa til fara, en í honum bjó djúpur friður og kærleikur. Þegar fólk forðaðist hann vegna útlitsins, fylltist hann gleði – því hann þráði að verða eins og Kristur, fyrirlitinn af heiminum en elskaður af Föðurnum.
Í apríl árið 1783 hneig Benedikt niður á tröppunum fyrir utan kirkjuna Santa Maria dei Monti í Róm. Hann var borinn inn á heimili nágranna, þar sem hann lést skömmu síðar, rólegur og orðlaus, er beðið var: „Heilaga María, bið þú fyrir honum.“ Þegar fréttin barst út, hrópuðu börn í hverfinu: „Dýrlingurinn er dáinn!“ Og skyndilega fylltist borgin af þessum orðum.
Lík hans var flutt í kirkjuna sem hann elskaði, og svo margir komu að heiðra hann að kalla þurfti til herlið til að halda reglu. Á páskadag var hann grafinn við altarið – og fólk streymdi að í tvo mánuði á eftir. Samdægurs hófust sögusagnir um kraftaverk. Innan árs var nafn hans þekkt víða um Evrópu, og líf hans skráð af skriftaföður hans, sem hafði séð að á bak við klæði betlarans bjó maður fylltur heilagleika.
Heilagur Benedikt Jósep Labre er í dag verndardýrlingur heimilislausra, útigangsfólks, pílagríma og allra þeirra sem búa við jaðar samfélagsins. Líf hans er vitnisburður um að Guð dvelur þar sem við eigum minnst von á – og að heilagleiki getur blómstrað í hljóðum, ólíklegum hornum veraldarinnar.
Úr bréfi Benedikts til foreldra sinna (1770):
„Ég bið ykkur af einlægni að fyrirgefa mér alla óhlýðni og þá vanlíðan sem ég hef valdið ykkur. Ég mun ekki kosta ykkur frekari fyrirhöfn né valda ykkur fleiri áhyggjum. Ég bið ykkur að blessa mig – og lofa mér að vera engum lengur til byrði.“
Bæn til heilags Benedikts Jóseps Labre:
Heilagi Benedikt Jósep, sem hafnaðir gæðum heimsins til að vera fátækur með Kristi,
kenndu okkur að sjá dýrð Guðs í smæð og auðmýkt.
Biddu fyrir öllum sem eru heimilislausir, einmana eða útskúfaðir.
Vertu þeim verndari og kenndu okkur að þjóna þeim af kærleika.
Við biðjum þig, fylgdu okkur á pílagrímsgöngu lífsins
svo við lærum að treysta á Guð eins og þú.
Amen.
---
Heimild:
Tengt er í mynd sem vistuð er hjá Wikipedia.
_-_WGA00542.jpg)