Litur: Fjólublár. Messutexti: Jóh 6, 37–40 „Allt sem faðirinn gefur mér mun koma til mín og þann sem til mín kemur mun ég alls eigi brott reka.“
Á Allra heilagra messu í gær horfðum við upp til himins og minntumst þeirra sem þegar lifa í ljósi Guðs. Í dag, á Allra sálna messu, beinum við hugum vorum til þeirra sem enn eru á leið til fullkomins ljóss — hinna framliðnu sem við biðjum fyrir í trú og von.
Jóhannesarguðspjallið dregur upp mynd af Jesú sem Orðinu, sem kom af himni til að gefa líf og frelsa það sem týnt var. Hann er hið lifandi brauð sem kemur niður af himni og gefur heiminum líf. Þeir sem „sjá soninn og trúa á hann“ öðlast þetta líf — ekki síðar, heldur nú þegar, í þeirri trú sem opnar hjartað fyrir eilífri nærveru Guðs.
Þegar Jesús segir: „Ég er ekki kominn til að gera vilja minn heldur vilja þess sem sendi mig“, opinberar hann hjarta föðurins: vilja sem felur ekki í sér fordæmingu, heldur endurreisn, ekki höfnun, heldur eilífa miskunn. Í dag leggur kirkjan áherslu á þessa miskunn í bæn sinni fyrir öllum sálum — sérstaklega þeim sem enginn biður lengur fyrir.
Boðskapur dagsins er því tvíþættur: Lifendur kallar hann til trúar á þann sem gefur eilíft líf. Fyrir hina framliðnu, er hann vitnisburður um að engin sál sé glötuð í augum Guðs.
Jóhannesarguðspjallið minnir okkur á að frelsun heimsins er þegar hafin með holdtekju og upprisu Krists, en fullkomnast á efsta degi þegar Guð mun vera „allt í öllu“.
Bæn
Drottinn Jesús Kristur,
þú sem ert brauð lífsins og upprisa dauðra,
við felum þér allar sálir sem þú hefur kallað til þín.
Léttu þeim byrðar syndanna,
og veittu þeim hvíld í þínu ljósi
Amen.