Nafnið „Kyndilmessa“ vísar til þess siðar að á þessum degi eru kerti blessuð í kirkjum og gengin ganga til að minna á Krist sem „ljós heimsins“ (Jóh. 8:12). Hefðin á rætur sínar að rekja til fornkristinna tíða, þar sem hátíðin var haldin með logandi kertum og hátíðargöngum sem tákn um komu ljóssins í heiminn.
Í litúrgískri merkingu markar Kyndilmessa upphaf þess sem oft er nefnt „fagnaðarljós vorrar sáluhjálpar“. Það er augnablik uppfyllingar og vonar, þar sem Símeon sér Jesú sem ljós sem mun lýsa heiðingjunum og vera dýrð Ísraels. Þessi dagur leggur því áherslu á kraft ljóssins í andlegri merkingu og hlutverk Krists sem frelsara alls mannkyns.
Sagnfræðingar benda á að hátíðin hafi verið útbreidd í kirkjunni frá 4. öld, bæði í austri og vestri. Í rómversk-kaþólsku hefðinni hefur hún einnig tengst Maríuheiðrun, þar sem hún minnir á hreinsun hennar samkvæmt lögmáli Gamla testamentisins. Á miðöldum festist sá siður í sessi að blessa kerti á þessum degi, og þannig varð nafnið „Kyndilmessa“ algengt í mörgum evrópskum löndum.
Í samtímanum er Kyndilmessa enn mikilvægur dagur fyrir kristna trú, sérstaklega innan kaþólskra og rétttrúnaðarsamfélaga. Kertablessun og ljósagöngur minna á eilífa köllun trúarinnar til að miðla ljósi og von. Kyndilmessa kennir okkur að fagna Kristi sem ljósi heimsins og að lifa í trú, von og kærleika, líkt og Símeon og Anna forðum daga.