Heilög Gemma Galgani (1878–1903) var ítölsk mey þekkt fyrir trú sína. Hún hugleiddi stöðugt líf og pínu Jesú Krists. Hún hefur verið kölluð „Dóttir Píslarinnar“ og er dýrmæt fyrirmynd þeirra sem þrá að lifa í trúfesti, bæn og kærleika í hversdagslegum aðstæðum. Líf hennar var mótað af sorg og veikindum, en líka af elsku, einlægni og dulrænni návist.
Æskuár og skólaganga
Hl. Gemma fæddist 12. mars 1878 í Borgo Nuovo di Camigliano í Toskana á Ítalíu, fimmta barn af átta í fjölskyldu Enrico Galgani, lyfsala, og konu hans Aureliu. Þegar hún var aðeins sjö ára gömul lést móðir hennar úr berklum – fyrsta áfallið í röð áfalla sem mótaði líf hennar.
Sem barn sýndi hún mikinn andlegan þroska og einlæga þrá eftir Guði. Hún hóf nám hjá Zita-systrunum í Lucca og þótti einstaklega duglegur nemandi. Hún stóð sig vel í frönsku, reikningi og tónlist og fékk að ganga til altaris aðeins níu ára gömul – óvenjusnemma – með sérstöku leyfi vegna andlegrar næmni.
En þegar faðir hennar missti eigur sínar og lést, þurfti hl. Gemma að hætta í skóla til að annast yngri systkini sín og heimilishald með aðstoð frænku sinnar, Karolínu. Þrátt fyrir erfiðar aðstæður lifði hún áfram í bæn og stillingu, einbeitt í þeirri trú að Guðs vilji væri vegurinn.
Trúarleg köllun og bænalíf
Hl. Gemmu langaði til að ganga í klaustur, sérstaklega í samfélag Passionist-reglunnar, sem lagði áherslu á dýpri íhugun um pínu Krists. En heilsufar hennar og aðstæður leiddu til þess að það varð ekki að veruleika. Í staðinn helgaði hún sig Guði með loforði um skírlífi og bjó um skeið hjá Giannini fjölskyldunni í Lucca, þar sem hún lifði kyrrlátlega í bænahaldi og þjónustu. Hún tók virkan þátt í lífi kirkjunnar, sótti daglega messu og iðkaði daglegar bænir og íhugun. Þrá hennar var að vera eins nálægt Kristi og mögulegt væri – bæði í líkama og sál.
Dulræn reynsla og stigmata
Hl. Gemma upplifði margvísleg dulræn atvik. Hún sagðist hafa séð Jesú, Maríu mey, verndaraengil sinn og ýmsa dýrlinga. Þessi nærvera veitti henni leiðsögn og styrk, en einnig bar hún mikla andlega baráttu og freistingar, sem hún reyndi að standast með bæn og stillingu.
Hinn 8. júní 1899 upplifði hún það sem hún taldi vera stigmata – sár á líkama sínum sem samsvöruðu píslarmerkjum Krists: Á höndum, fótum og í innri verund (hjarta). Orðið stigmata kemur úr grísku (stigma) og merkir „ör“ eða „merki“. Í kristnu samhengi hefur það verið notað um þau líkamlegu merki sem sumir dýrlingar hafa borið í djúpri samkennd með píslum Krists. Í hennar tilviki voru sárin ekki opinber öllum, því þau birtust og hurfu. Vegna þess töldu sumir að reynsla hennar væri ímyndun, en hún sjálf lýsti því með auðmýkt og trú. Andlegur leiðbeinandi hennar, séra Germanus Ruoppolo, trúði því að hl. Gemma bæri sanna andlega náð.
„Ég fann innri sorg vegna synda minna, svo djúpa að ég hafði aldrei fundið slíkt áður... Þá birtist mér Jesús með opnum sárum – en úr þeim rann ekki blóð heldur logar – logar sem snertu mínar hendur, fætur og hjarta.“ Meðan sýnin átti sér stað huldi María mey hana með skikkju sinni. Þegar hún vaknaði aftur, fann hún blóð á sárunum og bað engil sinn um að aðstoða sig að komast í rúmið.
Þó stigmata heilagrar Gemmu hafi ekki verið viðurkennd með formlegum hætti af kirkjunni, er minning hennar varðveitt sem dýrmætt vitni um samkennd og trúfesti. Meðal annarra sem hafa borið stigmata eru heilagur Frans frá Assísí, heilög Ríta frá Cascia, heilög Katrín frá Siena og Heilagur Píó frá Pietrelcina (Padre Pio).
Misskilningur og gagnrýni
Sumir í kringum hl. Gemmu, jafnvel innan fjölskyldunnar, áttu erfitt með að skilja andlegt líf hennar. Systir hennar Angelina sýndi henni stundum lítilsvirðingu og seinna reyndi hún að nýta frægð hl. Gemmu sér í hag, sem leiddi til þess að hún var talin óhæf sem vitni í ferli hennar. Þrátt fyrir gagnrýni hélt hl. Gemma áfram að lifa í trúfesti og bæn. Þeir sem þekktu hana best lýstu henni sem hlýlegri, kurteisri, hjálpfúsri og fullri samkenndar við aðra.
Dánardagur og arfleifð
Vorið 1903 veiktist hl. Gemma af berklum en hún bar sjúkdóminn með æðruleysi. Hún sagði að Jesús hefði lofað henni að deyja áður en hún fengi viðvarandi vanheilindi á líkama eða sál. Hún andaðist rólega á heilögum laugardegi, 11. apríl 1903, daginn eftir Föstudaginn langa, aðeins 25 ára gömul.
Hún var tekin í tölu heilagra árið 1940 af Píusi páfa XII. Minning hennar hefur síðan verið haldin í heiðri víða um heim, sérstaklega innan Passionist-reglunnar.
Heilög Gemma Galgani er verndardýrlingur þeirra sem glíma við höfuðverki, bakverki, sálræna þjáningu, freistingar og syrgja látna foreldra. Hún hefur orðið sérstaklega kær ungum konum sem þrá að lifa einlægu lífi í nánum tengslum við Krist. Hl. Gemma kenndi ekki, prédikaði ekki opinberlega, og hafði engin áhrif í hefðbundnum skilningi – en líf hennar var djúpur vitnisburður um trú, von og kærleika. Í henni sjáum við hvernig dýpt bænar og einfaldleika getur orðið að heilögum eldi.
Íslenskur samhljómur – Hugleiðing píslarsögunnar
Þó heilög Gemma Galgani hafi lifað í Lucca á Ítalíu undir lok 19. aldar, þá ber saga hennar með sér samhljóm við trúarlega reynslu íslensku þjóðarinnar – ekki síst í tengslum við Passíusálma séra Hallgríms Péturssonar. Líkt og hl. Gemma íhugaði pínu Krists í hug og hjarta, þá hefur íslenskt fólk, karlar sem konur, um aldir sótt huggun og sáluhjálp í sálma séra Hallgríms – í bæn, í sorg, í veikindum og við ævilok. Á ólíkum slóðum, en í sama anda, gerðist hið sama; samsömun við þjáningu og dauða hins krossfesta Frelsara, sem ber með sér elsku, sátt og von.
