Minning hinna fyrstu píslarvotta kirkjunnar í Rómaborg - 30. júní

Hinir fyrstu píslarvottar kirkjunnar í Rómaborg. Mynd: ChatGPT

Í dag, 30. júní, minnir kirkjan okkur á hina fyrstu píslarvotta kirkjunnar í Rómaborg, sem voru ofsóttir og drepnir vegna trúar sinnar undir valdi keisarans Neró árið 64 e.Kr.

Þessi hátíð er meðal nýrri hátíða sem bætt var við árið 1969 við endurskipulagningu almenna rómverska kirkjudagatalsins. Ákveðið var að einfalda og sameina hátíðir og horfa frekar á alþjóðlega mikilvæga dýrlinga og píslarvotta. Þessi breyting var að hluta til vegna þeirra áhrifa sem Annað Vatíkanþingið hafði á líf kirkjunnar almennt, þar sem kirkjan vildi stuðla að betri tengingu við sögulegar rætur sínar og mikilvægi píslarvotta. Þetta var einnig liður í því að draga úr fjölda hátíða sem tengdust einstökum dýrlingum, en leggja meiri áherslu á sameiginlega píslarvotta sem hafa alþjóðlegt mikilvægi fyrir alla kirkjuna.

Pétursmessa og Páls - stórhátíð 29. júní

Postularnir hinir heilögu Pétur og Páll. Mynd: ChatGPT

Péturs- og Pálsmessa, sem haldin er 29. júní ár hvert, er haldin sem stórhátíð til heiðurs tveim af mikilvægustu postulum Krists: heilags Péturs og heilags Páls. Hátíðin var stofnuð á fyrstu öld kirkjunnar til að minnast lífsgöngu þeirra og hlutverks við útbreiðslu kristinnar trúar.

Sagan á bak við hátíðina
Pétursmessa og Páls hefur verið haldin frá fornu fari og var upphaflega hugsuð sem heiðrun á lífsgöngu þessara tveggja postula, sem höfðu mikil áhrif á útbreiðslu kristindómsins. Hl. Pétur var einn af fyrstu lærisveinum Krists og fyrstur þeirra til að viðurkenna Krist sem Messías, á meðan hl. Páll, áður ofsækjandi kristinna manna, varð síðar helsti boðberi kristinnar trúar meðal heiðinna manna. Hátíðin minnir okkur á að kirkjan byggir á þessum stoðum, Péturs sem var leiðtogi postulanna og fyrsti páfinn og Páls sem eins af fyrstu trúboðunum sem breiddu boðskap Krists um allt Rómaríki. 

Flekklaust hjarta hl. Maríu meyjar

Flekklaust hjarta hl. Maríu meyjar. Mynd: ChatGPT

Í dag minnumst við hins Flekklausa hjarta heilagrar Maríu meyjar. Þessi hátíð, sem á rætur að rekja til trúarhefðar sem tók að skjóta rótum í Frakklandi á 17. öld, var formlega staðfest í almennu kirkjudagatali árið 1944 af Píusi XII páfa. Hann svaraði þannig bæði sárum þjáningum heimsstyrjaldarinnar og ákalli mannkynsins um að leita verndar undir hreinu og kærleiksríku hjarta Maríu. Í kjölfar síðara Vatikanþingsins var dagsetning hátíðarinnar færð til næsta dags eftir Hátíð Heilags Hjarta Jesú, svo tengsl hjarta Sonarins og hjarta móðurinnar yrðu skýrari. 

Hjarta hins upprisna Frelsara – Stórhátíð heilags Hjarta Jesú

Gegnum Jesú helgast hjarta
í himininn upp ég líta má,
Guðs míns ástar birtu bjarta
bæði fæ ég að reyna' og sjá.
Hryggðarmyrkrið sorgar svarta
sálu minni hverfur þá.

Hjartans innstu æðar mínar
elski, lofi, prísi þig,
en hjartablóð og benjar þínar
blessi, hressi, græði mig.
Hjartans þýðar þakkir fínar
þér sé, gæskan eilíflig. 
Hallgrímur Pétursson

Í dag fagnar kirkjan stórhátíð hins Alhelga Hjarta Jesú, sem hefur lengi verið kær guðrækni meðal kristinna manna, einkum í Vesturkirkjunni, en í vaxandi mæli einnig í austrænni helgisiðavenju. Á þessari hátíð dveljum við við dýpstu verund Krists – Hjarta hans – sem opinberar elsku Guðs til mannkynsins í sárum og útstreymi lífs og kærleika. Tilbeiðslan beinist ekki að líffæri heldur að persónu Krists, að honum sem elskaði „allt til enda“ (Jh 13,1), og gaf líf sitt fyrir vinina (Jh 15,13).

Einnig fagna Karmelsystur af hinu Guðlega Hjarta Jesú GHJ aðalhátíð reglu sinnar. Árið 2001 komu Karmelsystur af hinu guðdómlega hjarta Jesú til starfa á Norðurlandi. Þær aðstoða við messuhald og trúfræðslu og starfa einnig við gæslu ungbarna. Heimasíða reglunnar er: https://carmeldcj.org/

Jónsmessa, stórhátíð heilags Jóhannesar skírara 24. júní

„Hann á að vaxa en ég að minnka“ Jóh. 3,30 - mynd ChatGPT

Í dag, 24. júní, fagnar kirkjan með hátíðlegum hætti fæðingu heilags Jóhannesar skírara – einstakrar hátíðar í kirkjuárinu, því hann er einn af þrem heilögum sem kirkjan minnist bæði við fæðingu og dauða. Hin tvö sem njóta þess heiðurs eru Drottinn Jesús sjálfur og María mey, móðir hans. Þetta eitt og sér undirstrikar mikilvægi Jóhannesar í hjálpræðissögunni: hann var brú milli Gamla og Nýja testamentisins, síðasti spámaðurinn og hinn fyrsti vottur Krists.

Undur við fæðingu
Lúkasarguðspjall segir frá fæðingu Jóhannesar með miklum hátíðleika: „Og nágrannar hennar og ættmenn heyrðu hversu mikla miskunn Drottinn hafði auðsýnt henni“ (Lk 1,58). Þeir undruðust þetta barn sem fæddist gamalli og ófrjórri konu. Þeir skynjuðu að eitthvað stórkostlegt var í vændum, þó þeir skildu ekki enn hvað. Þegar nafn barnsins var gefið – ekki nafn föður hans heldur nafnið Jóhannes sem engill Guðs hafði fyrirskipað – opnaðist munnur Sakaría og hann lofaði Guð. Ótti og lotning greip nágranna hans, því þeir skynjuðu að hönd Drottins væri yfir barninu.

Á undrun og gleði fólksins má sjá að með þessari fæðingu hefst nýr tími í veraldarsögunni. „Hvað mun verða úr þessum dreng?“ spurði fólk. Og vissulega var fæðing hans undanfari frelsis, fyrirgefningar og endurnýjunar – því hann átti eftir að vísa á hinn sanna Messías, Jesú Krist.

Nýtt upphaf í nafni miskunnar
Það var engin tilviljun að drengurinn skyldi ekki bera nafn föður síns, Sakaría – sem þýðir „Guð minnist“ – heldur nafnið Jóhannes, eða „Guð er miskunn“. Nafnið sjálft er vitnisburður: Guð hafði ekki gleymt þjóð sinni, heldur var að rita nýjan kafla í hjálpræðissögunni með komu frelsarans. Jóhannes var til þess kallaður að tilkynna þennan nýja tíma, þegar Drottinn kemur ekki aðeins til að dæma, heldur fyrst og fremst til að miskunna og bjarga.

Sakaría, sem hafði verið mállaus vegna vantrúar sinnar, fékk nú málið að nýju þegar hann gaf barni sínu það nafn sem Guð hafði útnefnt. Með þessari hlýðni varð hann hluti af hinu nýja sem Guð var að framkvæma: „Sjá, ég gjöri eitthvað nýtt!“ (Jes 43,19). Fæðing Jóhannesar varð tákn um að Guð getur skapað líf þar sem áður var ófrjósemi, nýtt tækifæri þar sem áður ríkti vonleysi.

Rödd í eyðimörkinni
Jóhannes var sendur til að undirbúa veginn fyrir Krist. Hann var ekki frelsarinn, heldur „röddin sem hrópar í eyðimörkinni“ (Jh 1,23). Hann kallaði fólk til iðrunar og boðaði skírn til fyrirgefningar synda. Hann þekkti sitt hlutverk og sagði sjálfur: „Hann á að vaxa, en ég að minnka“ (Jh 3,30). Í öllum sínum verkum, í erfiðu lífi í eyðimörkinni og í lokaathöfn sinni – skírn Jesú – lýsti hann sig þjón sem vísaði til þess sem koma skyldi.

Í móðurkviði Elísabetar varð hann fyrstur til að fagna komu Krists. Hann tók viðbragð af gleði við nærveru Maríu, sem bar frelsarann undir belti sínu. Allt frá upphafi var hann tengdur gleði þess nýja tíma sem Guð hafði fyrirheit um – og sem Kristur sjálfur fullkomnaði.

Jóhannes og við
Frans páfi sagði í hugvekju sinni á Jónsmessu árið 2018:
 „Fæðing Jóhannesar skírara er umlukin gleði, undrun og þakklæti. Trúað fólk skynjar að eitthvað stórt hefur gerst, þótt það sé hulið og auðmjúkt. Spyrjum okkur: Finn ég undrun þegar ég sé verk Drottins? Er ég opin(n) fyrir huggun Heilags Anda eða loka ég mig af?“

Við erum kölluð til þess að bregðast eins við og nágrannar Jóhannesar forðum – með lotningu, undrun og opnu hjarta. Með fæðingu Jóhannesar byrjaði nýr tími. Hann kallar okkur enn í dag til að hreinsa braut hjartans og sjá fyrir sér þann sem kemur til að lækna og frelsa.

Bæn
Drottinn Guð, þú sem sendir heilagan Jóhannes skírara á undan Syni þínum til að undirbúa veginn fyrir Hann, gef oss að hlýða kallinu til iðrunar og fagnaðar. Hjálpaðu okkur að búa hjörtu okkar undir komu Krists, líkt og heilagur Jóhannes gerði með lífi sínu og boðun. Um það biðjum við fyrir Jesú Krist, Drottin vorn. Amen.

Byggt á:https://www.vaticannews.va/en/liturgical-holidays/solemnity-of-the-nativity-of-saint-john-the-baptist.html og https://ocarm.org/en/prayer/lectiodivina

Hl. Aloisíus Gonzaga reglubróðir - minning 21. júní

Hl. Aloisíus Gonzaga - mynd: ChatGPT

„Leitið fyrst ríkis Guðs og réttlætis hans.“ (Mt 6,33)

Í dag minnumst við heilags Aloisíusar Gonzaga (1568–1591), ungs reglubróður í Jesúítareglunni sem varð að tákni fyrir afneitun auðs, andlega lotningu og fórnfýsi í þjónustu við sjúka. Hann dó aðeins 23 ára gamall, en líf hans hefur í gegnum aldirnar talað beint til hjarta kirkjunnar – og gerir það enn.

Háættaður prins sem valdi fátækt og þjónustu
Aloisíus fæddist í kastalanum í Castiglione delle Stiviere á Ítalíu og var elstur átta systkina í hinni voldugu Gonzaga-aðalsætt. Faðir hans sá fyrir sér framtíð sonar síns sem hershöfðingja og arftaka aðalstignarinnar. En Aloisíus hafði aðrar hugmyndir. Hann þróaði með sér sterka trúarlífssýn strax í barnæsku, og helgaði tíma sínum bæn, íhugun og lestri heilagra ritninga. Þegar hann var aðeins sextán ára afsalaði hann sér öllum erfðarétti til yngri bróður síns og sótti um inngöngu í Jesúítaregluna. Sú ákvörðun vakti mikla undrun: hvernig gat ungur maður hafnað völdum, auði og frægð – og valið reglulíf í fátækt og hlýðni? Svar hans var einfalt: Kristur var dýrmætari en allt annað.

Blessaður Peter To Rot – Trúr allt til enda

Blessaður Peter To Rot. Mynd: ChatGPT

Í dimmum fangaklefa í Rakunai árið 1945 sat ungur faðir og trúkennari, Peter To Rot, rólegur og staðfastur. Hann vissi hvað beið hans. „Ég verð að deyja,“ sagði hann. „Ég er í fangelsi vegna þeirra sem brjóta hjúskaparheiti sín og þeirra sem vilja ekki leyfa verki Guðs að halda áfram.“ Að hans mati var það nóg. Og það var nóg fyrir kirkjuna sem nú, áratugum síðar, mun hylla hann sem dýrling – fyrsta helgaða manninn frá Papúa Nýju-Gíneu.

Æviágrip
Blessaður Peter To Rot fæddist árið 1912 í Rakunai á eyjunni New Britain í Papúa Nýju-Gíneu, inn í samfélag sem var nýkomið til kristinnar trúar. Foreldrar hans voru meðal fyrstu innfæddu íbúanna sem tóku við skírn, aðeins fjórtán árum áður. Faðir hans, Angelo To Puia, var ættbálkahöfðingi og virtur leiðtogi. Að sá maður skyldi gerast kristinn var ekki einungis persónuleg ákvörðun, heldur einnig opinber afneitun þeirra siða sem höfðu ríkt þar um aldir: fjölkvænis, galdra, heiðinna fórna og jafnvel mannáts. Með skírn sinni tók hann við kristinni trú og lagði til jarðnæði fyrir kirkju, skóla og heimili trúboða.

Klörusystur í Zimbabve: Fyrirbænir þeirra veita huggun og styrk

Klörusystur í Harare ásamt presti - Mynd: Vatican News

Í klaustri heilagrar Klöru í Harare, höfuðborg Zimbabve, búa Klörusystur einar með Guði. Þótt fáir sjái þær, hefur bænalíf þeirra áhrif vítt og breitt í samfélaginu – sérstaklega hjá þeim sem leita vonar á erfiðum tímum.

„Þessi hefð hófst með heilagri Klöru sjálfri, sem bað fyrir sjúkum,“ segir systir Agnes Mupunga, sem hefur gegnt forystuhlutverki í klaustrinu í hverfinu Waterfalls í Harare. Hún segir að þótt systurnar séu einangraðar frá heiminum, snúist köllun þeirra um fyrirbæn fyrir öllum sem glíma við þjáningu og neyð.

„Sá sem sagði nei“ – Floribert Bwana Chui tekinn í tölu blessaðra

Blessaður Floribert Bwana Chui - mynd: ChatGPT

15. júní 2025 var merkisdagur í lífi kirkjunnar: Leikmaðurinn Floribert Bwana Chui, ungur tollstarfsmaður frá Goma í Lýðveldinu Kongó, var tekinn í tölu blessaðra við helgiathöfn í Róm. Með því viðurkenndi kirkjan píslarvætti hans – sem ekki var til komið vegna haturs illvirkjanna á trú, heldur vegna hinnar róttæku tryggðar við kristið siðgæði og samfélagslega ábyrgð sem Floribert sýndi.

Helgiathöfnin fór fram í basilíku Páls postula utan múranna og var leidd af Marcello Semeraro kardínála, yfirmanni dýrlingaskráningar Páfagarðs. Þar voru viðstaddir fjölskylda Floriberts, fulltrúar Sant’Egidio-samfélagsins sem hann tilheyrði, og fjöldi gesta frá Kongó. Kardínálinn sagði: „Floribert er kennari vonarinnar. Hann sýnir okkur að með góðu er hægt að vinna gegn hinu illa.“

Þjóð og trú: Þjóðhátíðardagur Íslendinga - 17. júní – dagur frelsis, ábyrgðar og þakklætis

Í dag, 17. júní, minnast Íslendingar stofnunar lýðveldisins árið 1944. Þjóðhátíðardagurinn er haldinn hátíðlegur á fæðingardegi Jóns Sigurðssonar – leiðtoga sjálfstæðisbaráttunnar og tákns frelsis og menningarlegrar reisnar. En í því sem við fögnum – frelsi, sjálfstæði og mannréttindum – eigum við ekki aðeins að sjá pólitískan áfanga, heldur einnig andlega köllun til ábyrgðar og samfélagsþjónustu.

Kristin trú hefur frá upphafi verið samofin sjálfsmynd þjóðarinnar. Þótt langur tími hafi liðið frá því að landið tók kristni á Alþingi árið 1000, þá hefur trúin – bæði í lútherskri og kaþólskri mynd – ávallt leikið lykilhlutverk í mótun þjóðarinnar, gildismats hennar og samkenndar.

Floribert Bwana Chui – frá ríkri fjölskyldu til blessaðs réttlætisvitnis

Floribert Bwana Chui - mynd: Vatican News

Á morgun, sunnudaginn 15. júní 2025 verður Kongómaðurinn Floribert Bwana Chui tekinn í tölu blessaðra í basilíkunni St. Paul utan múra í Róm. Hann verður þar með fyrsti blessaði meðlimur Sant’Egidio-samfélagsins, sem hann tilheyrði af trúfesti allt sitt fullorðna líf. Fæðingarbær hans, Goma í Austur-Kongó, fagnar nú með stolti einum af sonum sínum sem stóðst freistingar valds og peninga.

Floribert, sem var menntaður í lögfræði og viðskiptum, starfaði sem tollvörður í Goma. Þar hafnaði hann mútum þegar hann stöðvaði innflutning á skemmdum hrísgrjónum frá Rúanda. Þessi afstaða kostaði hann lífið. Hann var handsamaður, pyntaður og myrtur þann 8. júlí 2007, aðeins 26 ára að aldri. Með því að velja sannleika og heiðarleika fram yfir spillingu varð hann vitni réttlætisins í anda Krists.

Heilagur Antoníus frá Padúa – prestur og kirkjufræðari - minning 13. júní

Það er erfitt að finna heilagan mann sem nýtur jafn djúprar virðingar í hjörtum kaþólskra manna um allan heim og heilagan Antoníus frá Padúa. Þótt hann hafi aðeins lifað til 36 ára aldurs, skildi hann eftir sig varanlega andlega arfleifð, ekki síst vegna orðræðu sinnar, ritstarfa og hinnar miklu náðar sem tengd er fyrirbænum hans.

Fræðimaður sem varð Fransiskani
Antoníus fæddist í Lissabon í Portúgal árið 1195 og hlaut nafnið Fernando Martins. Hann var að uppruna aðalsmaður, alinn upp á auðugu og guðræknu heimili. Hann gekk ungur í Ágústínusarklaustur og hóf þar nám í guðfræði. Árið 1220 heyrði hann af píslarvætti fimm fransiskana sem höfðu verið drepnir í Marokkó. Þessi atburður snerti hann djúpt, og hann ákvað að ganga í reglu heilags Frans og tók sér nafnið Antoníus. Hann hélt til Marokkó með von um að verða píslarvottur, en veiktist og varð að snúa aftur heim. Skip hans rak þó að landi á Sikiley og þaðan komst hann til Ítalíu, þar sem hann bjó lengi í klaustri í Montepaolo.

Hátíð Drottins vors Jesú Krists, hins eilífa æðstaprests – fimmtudagur eftir hvítasunnu

„Er við þá höfum mikinn æðsta prest, sem farið hefur í gegnum himnana, Jesú Guðs son, skulum við halda fast við játninguna. Ekki höfum við þann æðsta prest er eigi geti séð aumur á veikleika okkar heldur þann sem freistað var á allan hátt eins og okkar en án syndar.  Göngum því með djörfung að hásæti Guðs náðar. Þar finnum við miskunn og náð þegar við erum hjálparþurfi.“ (Hebr. 4,14-16)

Í dag heldur kirkjan upp á hátíð Drottins vors Jesú Krists hins eilífa æðstaprests – hátíð sem býður okkur að íhuga dýpstu rætur prestverks Krists og prestverks kirkjunnar. Þetta er ekki hátíð tiltekins atburðar, heldur er hún um persónu og stöðu Jesú Krists sem miðlara milli Guðs og manna. Hann er ekki aðeins fórnin, heldur einnig sá sem ber fórnina fram – bæði prestur og fórnarlamb í einni og sömu persónunni.

Hl. Paola Frassinetti – minning 11. júní

Sumar persónur í helgra manna tölu vekja sérstaka undrun. Þær virðast ekki hafa haft í hendi nein þau tæki sem menn gjarnan tengja við áhrif eða árangur. Engu að síður skilja þær eftir sig verk sem lifa kynslóðum saman. Hl. Paola Frassinetti (1809–1882) er ein slík: veikbyggð, fátæk, en með djúpa trú, eindregna sýn og innri kraft. Hún stofnaði reglu sem varð að alþjóðlegu skólaneti. Hún lifði ekki í auð, en hún treysti Guði og lagði allt sitt í bæn og trúartraust. Hún var tekin í tölu heilagra árið 1984 af Jóhannesi Páli II. Ein systra hennar sagði að „hún var miðjan sem hélt hjarta reglunnar saman, þó hún væri sjálf sjaldan heil heilsu.“

Upphaf og köllun
Paola Frassinetti fæddist í Genúa árið 1809, næstyngst fimm systkina. Móðir hennar lést þegar hún var aðeins níu ára, og hún sinnti þá heimilishaldi og bræðrum sínum. Allir fjórir bræður hennar urðu prestar og einn þeirra, Giuseppe, hafði djúp áhrif á trúarlegt líf hennar. Hann sá í henni andlega köllun og kynnti hana fyrir lífi bænar og kærleika. Hann studdi hana til þess að hefja starf með fátækum stúlkum, sem leiddu með tímanum til stofnunar reglu.

Hl. Landry biskup í París - minning 10. júní

Í dag minnist kirkjan heilags Landrys, sem gegndi embætti biskups í París um miðja 7. öld. Hans er einkum minnst fyrir kærleika sinn til fátækra og sjúkra, og fyrir þá merku arfleifð sem hann skildi eftir með stofnun Hôtel-Dieu – sjúkrahúss sem hefur starfað í hjarta Parísar allt til þessa dags.

Fátækt og neyð í miðaldaborg
Á dögum heilags Landrys, um 650, var París lítil miðaldaborg á eyju í Signu (Île de la Cité), þar sem íbúarnir bjuggu við bág kjör. Þótt borgin væri formlega höfuðstaður Frankaríkis, voru byggingar oft úr timbri, hreinlætisaðstaða frumstæð og farsóttir tíðar. Fátækt var víðtæk, og ekkert almennt velferðarkerfi var til.

Fólk sem veiktist og gat ekki unnið, eða varð gamalt og hjálparlaust, átti oft fáa möguleika til að lifa af nema með stuðningi kirkjunnar. Það er í þessu samhengi sem stofnun Hôtel-Dieu undir forystu Landrys verður byltingarkennd – því þar var komið upp stað þar sem veikir og fátækir fengu aðhlynningu, bæði líkamlega og andlega, í nafni kærleika Krists.

Heilög María – móðir kirkjunnar - mánudagur eftir hvítasunnudag

Mánudaginn eftir hvítasunnu, heldur Kaþólska kirkjan á Íslandi og um víða veröld hátíð heilagrar Maríu meyjar, móður kirkjunnar. Þessi dagur er ung hátíð í alþjóðlega kirkjuárinu – Frans páfi stofnaði hana árið 2018 – en hátíðin á djúpar rætur í lifandi trú kirkjunnar allt frá frumkristni. Það var einmitt undir krossi Krists sem María varð móðir nýrrar fjölskyldu: kirkjunnar.

Guðspjall dagsins (Jh 19,25–34) lýsir hinni þögulu, djúpu samveru hl. Maríu við Son sinn þegar hann deyr. Þarna stendur hún, með örfáum fylgjendum Jesú, á meðan flestir hafa flúið. Í þessari stund, sem virðist einkennast af niðurlægingu og dauða, opnast ný sýn. Jesús horfir af krossinum og segir við lærisveininn: „Sjá, þarna er móðir þín.“ Og við Maríu: „Sjá, þarna er sonur þinn.“

Heilagur Norbert, biskup og reglustofnandi - minning 6. júní

Í hinni miklu endurnýjun kirkjulífs sem varð í Evrópu á 12. öld átti heilagur Norbert mikilvægan þátt. Hann var af aðalsættum og sóttist í fyrstu eftir metorðum og hefðbundnum veraldlegum skemmtunum. En þegar hann komst lifandi frá falli af hestbaki vegna nálægrar eldingar umbreyttist líf hans algjörlega. Hann ákvað að helga sig þjónustu Krists, varð prestur og sneri sér að boðun og predikun í anda nýrrar umbótahreyfingar innan kirkjunnar.

Kirkja sem hafði glatað áhrifavaldi sínu
Á þessum tíma glímdi kirkjan við verulega innri veikleika. Þrátt fyrir að hún væri andlegt leiðarljós álfunnar, hafði hún í mörgum héruðum glatað siðferðislegu trausti meðal fólksins. Prestar lifðu iðulega í sambúð og héldu hjákonur – þrátt fyrir bann. Biskupar voru stundum skipaðir af veraldlegum höfðingjum gegn greiðslu, og prestar sinntu iðulega starfi sínu af áhugaleysi, lifðu lífi munaðar og umgengust sakramentin ekki af virðingu.

Þetta ástand kom til vegna þess að kirkjuleg embætti höfðu um langt skeið verið undir áhrifum veraldlegs valds. Þegar páfastóll og hinar guðræknu hreyfingar innan kirkjunnar fóru að kalla eftir innri hreinsun, hófst víðtæk umbótavakning – og hl. Norbert varð ein af áhrifamestu röddum hennar.

Heilagur Bonifatíus – trúboðsbiskup og píslarvottur - minning 5. júní

„Ekki fel ég mig undir steini, heldur stend ég upp og hrópa!“  Þannig mætti lýsa ákafa og eldmóði heilags Bonifatíusar, trúboðsbiskups og píslarvotts sem lagði líf sitt að veði fyrir útbreiðslu fagnaðarerindisins í heiðnum héruðum Germaníu á 8. öld. Hann er kallaður „postuli Þjóðverja“ og minning hans er haldin hátíðleg í dag, þann 5. júní.

Æviágrip
Bonifatíus fæddist sem Wynfrith um árið 675 í suðvesturhluta Englands og gekk ungur í klaustur þar sem hann menntaðist vel í heilagri ritningu og klassískum fræðum. Þrá hans eftir að boða Krist leiddi hann yfir Ermarsund til Frakklands og þaðan áfram til Germaníu þar sem hann hóf kristniboð meðal Saxa, Frísa og í Þýskalandshéruðum. Hann fékk vernd frá páfanum í Róm og var vígður biskup yfir þessu víðfeðma og óskipulagða trúboðssvæði.

Hl. Karl Lwanga og félagar – trúföst vitni í Úganda - minning 3. júní

Í hjarta Afríku, á seinni hluta 19. aldar, kom fram hópur ungra manna sem völdu frekar dauðann en að svíkja trú sína. Þeir voru þjónar og hirðmenn við hirð Kabaka (konungs) í Buganda, sem er nú hluti af Úganda. Þegar konungur fór að ofsækja kristna menn, stóðu þeir fastir í trúnni – og greiddu fyrir það með lífi sínu. Karl Lwanga var leiðtogi þessara ungu píslarvotta og 3. júní á hverju ári minnist kirkjan þeirra.

Karl Lwanga sem verndari drengjanna
Hirð Kabaka Mwanga II var skipulögð með fjölda þjóna og hirðmanna, þar á meðal ungra drengja sem gegndu hlutverki skjaldsveina og þjónustufólks konungs. Þegar kristni barst til Buganda með kaþólskum og anglískum trúboðum, tóku margir þessara drengja trú, og meðal þeirra varð Karl Lwanga einn af áhrifamestu leiðtogunum.

Hl. Marsellínus og hl. Pétur píslarvottar - minning 2. júní

2. júní minnist kirkjan tveggja píslarvotta sem ekki aðeins gáfu líf sitt fyrir trúna – heldur grófu þeir einnig sína eigin gröf. Á fjórðu öld í Róm, í skugga harðra ofsókna Díókletíanusar keisara, lögðu þeir heilögu Marcellínus, prestur, og Pétur, dyravörður, líf sitt í hendur Guðs. Þeir voru drepnir í afskekktum skógi og lík þeirra falin, en trúrækni kristinna manna og trúfesti páfa tryggðu að minning þeirra lifir. Þeir eru tákn um þá sem bera kross sinn í hljóði – en verða ljós heimsins. Hér segir frá þeim.

Heilagir Marcellínus og Pétur – píslarvottar við Via Labicana
Tvö lárviðartré, skógur sem breytti um nafn og katakombur sem nú eru meðal þekktustu í heimi – þetta eru leifar af löngu horfnu landslagi sem lifir áfram í ritum og steini, og styður þá arfleifð sem hefðin hefur varðveitt. Í þessu umhverfi birtist saga tveggja kristinna píslarvotta frá fjórðu öld: prestsins Marcellínusar og dyravarðarins Péturs. Saga þeirra er varðveitt bæði í elstu píslarvottaskrám og í neðanjarðargöngum, höggnum í rómverskan leir.